De olympisch kampioene die in eigen land wordt doodgezwegen

Als je eind vorige eeuw met een naïeve blik - de blik van een kind - naar sport keek, viel je van de ene verbazing in de andere. Kale Deense knechten die zomaar de Tour de France wonnen, Oostblok-atleten die absurde wereldrecords noteerden en middelmatige zwemmers die uit het niets de beste bleken. Inmiddels zijn de meeste dopinghelden van hun sokkels getrokken, maar dat neemt natuurlijk niet weg dat het spectaculaire tijden voor de tv-kijker waren.

Op 20 juli 1996 zwom Michelle Smith op de 400 meter wisselslag naar goud in Atlanta, haar eerste van in totaal drie olympische titels. De Ierse had jarenlang in de naamloze achterhoede rond gedobberd, maar was plotseling de allerbeste zwemster van de wereld. Ze werd getraind door haar partner Erik de Bruin, een Nederlandse kogelstoter en discuswerper die een fikse dopingschorsing aan zijn broek had hangen. Kortom, zelfs bij de naïefste tv-kijker gingen alle alarmbellen af.

Twee jaar later was het raak. Bij een test bleek Smith alcohol aan het monster te hebben toegevoegd om de sporen van doping te verhullen. Ze werd vier jaar geschorst, wat het einde van haar loopbaan betekende. De drie gouden medailles van Atlanta mocht Smith houden, maar in thuisland Ierland worden haar prestaties tot op de dag van vandaag doodgezwegen.